Psychoterapia jest pomocna w przypadku przeżywania następujących problemów

• poczucie samotności, trudności w nawiązywaniu kontaktów z innymi
• niskie poczucie własnej wartości, lęk przed krytyką ze strony otoczenia
• obniżony nastrój lub wahania nastroju
• dolegliwości psychosomatyczne
• drażliwość, niekontrolowane wybuchy złości
• niestabilne związki i trudności w relacjach z bliskimi osobami
• doświadczenie silnie stresujących, traumatycznych wydarzeń
• stany lękowe, fobie, napady paniki, natręctwa
• zaburzenia odżywiania

Można także oprzeć się o wskazania kliniczne do psychoterapii

Depresja i inne zaburzenia afektywne

Najbardziej podstawowy podział wyróżnia dwa, stąd (w pewnym uproszczeniu) wyszczególnić można dwa główne rodzaje zaburzeń afektywnych –zaburzenia depresyjne oraz choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD).

W przypadku pierwszego problemu dominującym objawem jest ze spadek nastroju, utrata odczuwania przyjemności. Przebieg choroby afektywnej dwubiegunowej jest nieco bardziej skomplikowany: u chorego pojawiają się epizody zmiennego nastroju – może on być obniżony, ale i wzmożony (okresy wzmożonego nastroju określane są – w zależności od czasu trwania, ja jak i intensywności objawów – jako mania lub hipomania).

Zaburzenia nerwicowe i lękowe

Ich charakterystycznym objawem jest lęk, mogący przybierać różne formy: podenerwowania, niepokoju, lęku przed określonymi miejscami, sytuacjami czy obiektami. zdiagnozować. Lękowi towarzyszą różnorodne dolegliwości tzw. czynnościowe, niebędące skutkiem uszkodzenia określonych narządów czy układów ciała, jak bóle głowy, dolegliwości ze strony układu krążenia, biegunki, zaburzenia równowagi, inne zaburzenia przeżywania, np. w postaci natrętnych myśli, trudności z koncentracją oraz zaburzenia zachowania, jak unikanie samodzielnego wychodzenia z domu, wybuchy złości, czy czynności natrętne, przybierające postać np. czasochłonnego, wielokrotnego mycia rąk.

Zaburzenia osobowości

Ich zasadniczym przejawem specyficzny sposób przeżywania interakcji ze światem, innymi ludźmi i z sobą samym wywołujący trudności w codziennym funkcjonowaniu oraz problemy z tworzeniem i utrzymywaniem relacji z innymi ludźmi. Zazwyczaj rozpoznać można je już w okresie dorastania. Osoby cierpiące na zaburzenia osobowości niekiedy odczuwają ich konsekwencje w mniejszym stopniu niż ich otoczenie, stąd bywa, że inicjatywa leczenia pochodzi właśnie od innych, dostrzegających np. nadmierną zależność, wycofywanie się z kontaktów, zmienność uczuć, wybuchowość czy niestabilność samooceny danej osoby.

Psychoterapia pomocna jest także w leczeniu zaburzeń odżywiania oraz uzależnień.

Nie tylko leczenie – także rozwój

Jednak chcę podkreślić, że psychoterapia nie tylko leczy, ale też rozwija i każdy, kto chciałby bardziej poznać i zrozumieć siebie samego, odkryć swój potencjał, udoskonalić komunikację, kontakt z emocjami, popracować nad jakością relacji, które tworzy – to psychoterapia także to umożliwia. Jeden z moich pacjentów powiedział mi po skończonej terapii, że była to jego najlepsza inwestycja w życiu…

Ponadto warto rozważyć psychoterapię, jeśli:

• jesteś nadmiernie wycofany, nieśmiały, osamotniony i Ci to przeszkadza;
• jesteś nadmiernie impulsywny, zbyt szybko ulegasz emocjom i psuje to Twoje relacje i Tobie;
• unikasz konfrontacji;
• masz problemy w rozpoznawaniu, doświadczaniu, wyrażaniu uczuć;
• nie rozumiesz zachowań, reakcji i uczuć innych ludzi, swoich bliskich;
• jesteś nadmiernie skłonny do intelektualizowania, racjonalizowania, często „siedzisz” w swojej głowie i analizujesz;
• boisz się swojego gniewu i gniewu innych;
• boisz się bliskości i jej unikasz lub ją sabotujesz;
• nie potrafisz przyjmować lub okazywać miłości, czułości, tkliwości, przyjaźni, serdeczności;
• nie potrafisz się cieszyć, bawić, zachowywać spontanicznie;
• nie jesteś dla siebie przyjacielem.